How do you manage with so many Gods and Goddesses?

A. L. Venkateswaran

The above question was asked in all earnestness by the leader of a delegation from the West.

A well informed and articulate official of the Tourist Department of Uttar Pradesh was taking the delegation round Fatehpur Sikri. (I was also with the delegation). He waxed eloquent on the broad-mindedness of Akbar who had a shrine dedicated to Goddess Lakshmi for his Hindu wife.

Then came spontaneously the million dollar question -- "How do you manage with so many Gods and Goddesses?"

Since the country was then passing through famine conditions, when I heard the question I smelt an undercurrent of cynicism whether the 'feeding' of so many Gods and Goddesses had in any way contributed to the famine among human beings.

The tourist official was perplexed at the question. After a pause, which was embarrassing, I intervened. "Mr. .. You have asked a pertinent question. But I am on horns of dilemma. If I answer your question, I might be misunderstood in my official role. On the other hand, if I don't you would go back to your country under the mistaken impression that there is perhaps no answer to your question. I am, therefore, taking on your question and shall endeavour to answer it in physical and scientific terms."

"Please do. I am interested," was the response.

The following conversation then followed:

I: You must have seen the vast expanse of water in the Ocean?

Mr. S: Yes, I have.

I: Could you suggest the shape of the water in the Ocean?

Mr. S: Not that I can think of.

I: Would you then say that the water has no shape?

Mr. S: Yes, you could say so.

I: If I fill up a glass tumbler from the ocean, does the water have a shape?

Mr. S: The water has the shape of the tumbler.

I: So, we can have vessels of varying sizes and shapes. In all cases the water takes the shape of the container in which it is kept. Now, would you accept that depending on circumstances, water is without shape and with shape?

Mr. S: Yes, that is understandable.

I: O. K. Let us take another example. See that electric light up there. What is the cause of the light?

Mr. S: Electricity.

I: Can electricity be seen?

Mr. S: No.

I: Do you recognise that the same electric power manifests its presence in the rotation of the fan, the tube light, the heat in the filament of the hot plate; boiling of the water in the electric kettle, etc.?

Mr. S: Yes, very much so.

I: Does this not mean that while electricity by itself has no shape or colour, it manifests itself in different forms of energy -- in other words, electricity is both without form and with form according to the environment.

Mr. S: Yes, this too is scientific.

I: Now we shall approach the answer to your main question. According to Vedanta, which embodies the highest level of spiritual perception evolved in India, the entire Universe is pervaded by a Divine Power known as Brahman which is eternal. To take the analogy of the waters of the ocean or electricity, this Divine Power has no shape or form. It is beyond the comprehension of the physical senses. 

Let me illustrate this. As you know the human eye can perceive light only within a limited spectrum of wave length. It cannot see infra red or ultra violet. Similarly the ears can receive and identify sound only in a limited range. 

In other words, our sensory perceptions are finite in capability. The finite senses cannot perceive the infinite Divine Power. But as in the case of water and electricity, the eternal power can be perceived in the manifested form. The Gods and Goddesses in Hindu religion are manifestations in form of the eternal Divine Power.

These forms are real as the shape of water in the vessel or the manifestation of the otherwise invisible electricity in the filament of the bulb.

Further, a person may look upon or conceive of the Almighty as the ever loving mother and we have Goddess (with different names) accordingly. Some conceive of God as the embodiment of knowledge and we have Goddess Saraswati; we have a Goddess of Wealth, Lakshmi; the preserver and protector Vishnu; the remover of all obstacles Vighneswara and so on. All these Gods and Goddesses have been realised by the devotees. What is needed is undiluted faith and devotion. In other words, God can be realised in whatever form man conceives. This is in accordance with the Bhagavad Gita where Lord Krishna (an incarnation of Vishnu) has categorically stated that He manifest himself in whatever form He is conceived of.

I may give you one more analogy. The expression Government or State does not produce an impression of any shape or form. But in a concrete form, we have Ministers with specific portfolios. Again we can't explain for example, what infinity in mathematics is, except in relative terms.  If we go on counting numbers we would cross millions and billions and if we then clarify that infinity is still beyond the biggest number one can think of, the intangible concept comes within the realm of comprehension. 

So, in short, there is no contradiction in Vedanta between God with form and God without form. God with form is an aid to understanding the Omnipotent Eternal Almighty and helps to concentrate when one meditates.

I hope it is now clear that various Gods and Goddesses in the Hindu pantheon are integral to, though diverse manifestations of, the eternal divinity which by itself has no shape or form.

-- Courtesy: Bhavan's Journal, June 22, 1975, pp. 43, 45-56.

 

Śrī Kalpathy Eswara Dikshitar

Śrī Kalpathy Eswara Dīkṣitar

Śrī K. E. Ramanatha Dikshitar of Kalpathy, an expert in Veda, Smārta-prayogas and Dharma-śāstra was approached to gather information about his genealogy. This ripe scholar of lovable temperament, after a long pause, made a conclusive statement that the last Agnihotrī in his family was his great-grandfather, Śrī. K. Y. Eswara Dikshitar, son of  Śrī Yajnesvara Dikshitar, who had performed an Agniṣṭoma (Somayāga) in the year 1884 in Kalpathy Agrahāra (Palakkad-Kerala). No other information could be accessible, for the present.

नमो महद्भ्यः।

[Sincere thanks to Sri K. R. Eswaran, son of Sri K. E. Ramanatha Dikshitar for finding out a photograph from his album.]

Śrī. Angarai Kailasanatha Vajapeyi, Śrī. Angarai Arunachala Dikshitar (1901-1970)

Śrī Arunachala Dīkṣitar-Śmt. Lakṣmī Somapīthinī

Angarai is a village in Lalgudi Taluk in Tiruchirappalli District of Tamil Nadu State, India. It is located 15 km towards east of Tiruchirappalli. There is a flourishing Agraharām where about 100 Brāḥmaṇa families live together. The natives of yore proudly claimed to have housed 64 Āhitāgnis who were sponsored by the nearby resident philanthropists to conduct nitya-agnihotras. 

Śrī Kailasanatha Vājapeyī known as Pichhu Dikshitar of 20th century belonged to the 20th generation of the Somayājīs in one of the Bhāradvaja lineages of families who got settled in Āṅgarai. Though details are now inaccessible he had earned the title of “Bahuyājī” which means a person who has conducted many yāgas. The word is suggestive of performance of all the 7 saṃsthās, like the Agniṣṭoma, the Atyagniṣṭoma, the Ukthya, the Ṣoḍaśī, the Atirātra, the Vājapeya, the Aptoryāma and the Cayanas.

Śrī Arunachala Dikshitar was born to Śrī Kailasanatha Vājapeyī and Śmt. Balamba Somapīthinī in the year 1901. Like his father he became well versed in the Taittirīya-śākhā (kramānta) with Ṣaḍaṅga and Śrauta in particular, under the tutelage of the famous Śrī Maṇakkāl Muthu Dīkṣitar (Śrautigaḷ).

As everyone knows the Prayoga edited by Śrī Maṇakkāl Muthu Dīkṣitar is the standard manual in the field of smārta rituals. Both the manuals, the pūrva and the apara, which enjoy authority and currency even today speak high of Śrī Muthu Dīkṣitar’s tradition and achievements. Arunachala had devoted his youthful age entirely for learning which resulted in mastering over the subtleties of the chosen śrauta field and Dharma-śāstra texts. Muthu Dīkṣitar was so proud of this student and he wanted him to exhibit his mastery as a śrautin in the somayāgas conducted by his father, Śrī Kailasanatha Vājapeyī. As a ṛtvik he excelled in his duties as chief of the Adhvaryu-gaṇa and earned extraordinary name and fame which attracted the attention of the local Miṛāsdārs who came forward to sponsor his basic living needs. He was invited to supervise all kinds of saṁskāra rituals and Rudra homas by many which he did authoritatively and with all enthusiasm.

In the year 1920 Arunachala got married to Śmt. Lakshmi who belonged to the same agrahāra. A son, named, Jambunathan was born to them who later became son-in-law of Svargīya Śrī Nūraṇi Somasundara Dīkṣitar.

Soon after begetting a child, Arunachala consecrated the tretāgni and performed an Agniṣṭoma (Somayāga) in 1926 at Āṅgarai and became Arunachala Dīkṣitar (Somayājī). Along with his wife, Śmt. Lakshmi Somapīthinī, he conducted the Nitya-agnihotras, Iṣtis and the occasional rites without break apart from the smārta rituals, thus carried forward the Agni-Upāsanā to the 21st generation. He also performed one of the five Kāṭhaka-kṣudra-cayanas, viz., the Āruṇa-ketuka at Śūlamaṅgalam, Papanasam Taluka, Thanjavur Dt.

He was closely associated with the Śrī Kanchi Kamakoti Maṭḥa and Śrī Mahāsvāminaḥ. In recognition of his expertise in the Gṛhya and Dharma branches of learning he was awarded the titles, “Gṛhyajña” and “Dharmajña”.

Once during a visit to Varanasi, the doyen in Pūrva-mīmāṃsā, Śrī Maṇḍakolathūr Chinnaswami Śāstrī, happened to converse with Dīkṣitar on a Śrauta topic. He also could witness a few Iṣtis performed by Dīkṣitar. Seeing the meticulous way the Iṣti was being performed, Śrī Chinnaswami Śāstrī could not but praise Dīkṣitar instantly. He got so amazed that in the assemblage of a few scholars, he conferred on him the title, “Śrauta-vidyā-sudhākara”. Dīkṣitar valued this recognition above everything because it was presented by a man of vast learning of the Mīmāṃsā-śāstra. Only a wise man can understand the efforts behind acquiring thorough knowledge --  

विद्वानेव विजानाति विद्वज्जनपरिश्रमम् ।

Śrī Arunachala Dīkṣitar, besides being a staunch Vaidika ritualist, was a Devī-Upāsaka too. The great, Śāstraratnākara Tetiyūr Śrī Subrahmanya Śāstrin (1885-1954) was a polymath and a devout Śrīvidyā-Upāsaka. It is a wonder that Śrī Arunachala Dīkṣitar got initiated into the secrets of Navākṣarī, from him.

विद्वान् सर्वत्र पूज्यते ।
vidvān sarvatra pūjyate
A scholar is adored everywhere.  

By this time the name and fame related to Dīkṣitar's achievements in the conduct of Śrauta-yājñas, Atirudra and Caṇḍī Homas grew rapidly and the news had reached the Mahārāja of Mysore and the Śrī Sringeri Maṭha. He was invited by the then Śrī Saṅkarācārya, Śrī Chandrasekhara Bhāratī Svāminaḥ for performance of certain rituals and later at his behest got him initiated into the Srīvidyā-Upāsanā (Pañcadaśākṣarī) through his immediate disciple. The Mahārāja of Mysore extended to him an annual scholarship for his achievements in Śrauta-vidyā, every year, at the time of Dusserah which he enjoyed for several years.

Acquaintances were many for him but true lifetime friends were Śrī Veppattūr Subrahmanya Śāstrigaḷ, Śrī Pāzhūr Subrahmanya Śāstrigaḷ and Śrī Poḷagam Rama Śāstrigaḷ.

Śrī Arunachala Dīkṣitar passed away at the age of 70 in 1970 at Chennai. The Āhitāgni-saṃskāra for this noble soul was conducted as laid down in the śāstras.

It is hoped that someone will come forward to conduct at least an Ādhāna from his family so that the saṃskāra of Agnihotra preserved for the last 21 generations in the family could be retained and passed easily to the next generation............This is the thought, desire at the moment which flashed in the mind of the editor of this rambling note. 

   
नमो महद्भ्यः।

(Thanks are due to Sri. A. Krishnamoorthy and Sri. Eswaran Jambunathan, son and grandson respectively of Svargīya Śrī Arunachala Dikshitar for providing the biographical note and the photograph.)

ஈச்வரன் சாஸ்த்ரைக வேத்யன்

ஸ்ரீ பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசார்யர்   

Śrī. Prativādi Bhayaṅkaram Annangarachariar

ஈச்வரனை யொபுக்கொள்ளாத நாஸ்திக மதங்கள் கிடக்க; ஈச்வரனுளனென்று ஒப்ப்புக் கொள்பவர்களுள் தார்க்கிகன் அனுமானத்தினால் ஈச்வரனை ஸாதிக்கின்றான். உலகத்தில் காணப்படுகின்ற பானை, துணி, வீடு, மண்டபம், கோபுரம் முதலிய பொருள்களெல்லாம் ஒரு கர்த்தாவையோ பல கர்த்தாக்களையோ உடையனவாகியே யிருப்பதால் இப்பிரபஞ்சமும் ஒரு கர்த்தாவை யுடையதாகியே யிருக்கவேண்டும்; அந்த கர்த்தாவே ஈச்வரன் -- என்பது தார்க்கிகர்களின் அனுமானம். இவ்வநுமானங் கொண்டு ஈச்வரனை ஸாதிப்பது தவறு; ஏனெனில், இவ்வனுமாநத்தினால் ஈச்வரனே தேறவேணுமென்கிற நிர்ப்பந்த மில்லை. விச்வாமித்ர முனிவரும் பல ஸ்ருஷ்டிகளைச் செய்து விட்டதாக நாம் ஸ்ரீராமாயணம் முதலிய நூல்களைக் கொண்டு அறிவதால் அம் முனிவரைப்போன்ற விலக்ஷண சக்திவாய்ந்த ஒரு ப்ருஷன் பிரபஞ்சத்திற்குக் கர்த்தாவாகத் தேறலாம்.

தவிரவும், தர்க்கமென்பது ஒரு நிலையில் நில்லாது. தர்க்கமென்பது யுக்திவாதந்தானே. அது அவரவர்களுடைய வாக் சாதுர்யத்தைப் பொறுத்தது. ஒரு தர்க்கம் மற்றொரு தர்க்கத்தினால் தள்ளுண்டு போகவுங் காண்கிறோம். இங்கும் ஆங்ஙனேயாகுமாகில், பிரபஞ்சமெல்லாம் இயற்கையாகவே தோன்றுகின்ற தென்னும் நிரீச்வரவாதமே முடிவு பெறக்கூடும். அவ்வபாயத்திற்கு இடமறும்படி வ்யாஸமுனிவர் தாம் செய்த (பிரஹ்மஸூத்ர மென்னும்) சாரீரக மீமாம்ஸையில், "शास्त्रयोनित्वात्" -- "சாஸ்த்ரயோநித்வாத்" என்றொரு ஸூத்ரமியற்றி வேத சாஸ்த்ரங்களைக் கொண்டே ஈச்வரன் அறியத்தக்கவன் என்று முடிவு செய்தார். நம்மாழ்வாரும் திருவாய்மொழியில் "உளன் சுடர் மிகு சுருதியுள் இவையுண்ட சுரனே" என்கிற பாசுரத்தினால் தமது ஸித்தாந்தவுமதுவே என்று காட்டியருளினார்.

 Source:

அறுபத்து மூன்று உபன்யாஸமாலை - (32), 1954, Part I, p. 67.

From my Collections.

ஈச்வரனும் வேதகர்த்தாவல்லன்

ஸ்ரீ பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசார்யர்   

Śrī. Prativādi Bhayaṅkaram Annangarachariar

ஸ்ருஷ்டியின் தொடக்கத்தில் ஈச்வரன் நான்முகனுக்கு வேதோபதேசம் செய்வதாக சொல்லப்படுகிறதே, ஸ்ருஷ்டிக்கு முன்பு வேதம் இருக்க முடியாதே. ஆகையால் தான் முதலில் வேதம் இயற்றப்பட்டிகுக்க வேணுமென்று ஏற்படுகிறதே, ஆனபின்பு வேதம் அபௌருஷேய மென்பது எங்ஙனே? என்ன வேண்டா. உண்மை  என்னவெனில், வேதத்திற்கு நாம் எப்படி கர்த்தாக்களல்லோமோ அப்படியே ஈச்வரனும் கர்த்தாவல்லன்; உலகத்தில் ஸ்ருஷ்டியானது ஒன்றன்பின் ஒன்றாக அநாதிகாலமாய் நடந்து வருகின்றது. ஒவ்வொரு கல்பத்தின் ஆரம்பத்திலும் ஈச்வரன் நான்முகனுக்கு வேதத்தை உபதேசிக்கிறான். ஆனால் முன் கல்பத்தில் வேதம் எவ்விதமான வரிசைக் கிராமத்தோடு இருந்ததோ அவ்விதமாகவே மறு கல்பத்தின் ஆரம்பத்திலும் வேதம் உபதேசிக்கப்படுகிறது. எவ்விதமான மாறுபாடும் செய்யப்படுவதில்லை. அநாதி காலமாக இங்ஙனமே நிகழ்ந்து வருகின்றது. வேதத்தின் விஷயத்தில் ஈச்வரனுடைய செயல் இவ்வளவே. புதிதாக வேதம் நிருமிக்கப்படுகிறதென்பது ஒருநாளிலுமில்லை. ஆகவே ஈச்வரனும் வேதகர்த்தாவல்லன். 

ஸ்ம்ருதி, இதிஹாஸம், புராணம் என மற்றும் பல் வகை நூல்களுமுள்ளன. ஆனால் வேதம் எப்படி அநாதி காலமாய் சிஷ்ய ப்ரசிஷ்ய பரம்பரையாய் ஒதப்பட்டு வருகிறதோ அப்படி மற்ற நூல்கள் ஓதப்பட்டு வருவதில்லை. அந்தணன், க்ஷத்ரியன், வைச்யன் என்ற மூன்று வர்ணத்தினரும் தவறாமல் வேதமோதியே தீரவேண்டுமென்றும், ஆசார்யமுகத்தினாலேயே வேதம் அதிகரிக்கப்படவேண்டுமென்ரறும் நியமங்களை ஏற்படுத்தி, இந்த விதிகளை மீறினால் ப்ராயச்சித்த்ங்களும் விதிக்கப்பட்டிருப்பதினாலேயே புத்திக்கு எட்டாத காலம் முதல் ஒரே விதமாக வேதமும் ஓதப்பட்டு வருவதோடு எவ்விதமான சந்தேஹத்திற்கும் இடமின்றியுமிருக்கிறது. ஆக, இப்படி வேதம் அபௌருஷேயமாய் நித்யமாய் நிர்தோஷமாய் இடையறாத பரம்பரையில் வருவதாயிருப்பதனாலே ஆரியர்களான நமக்குப் பரம ப்ரமாணமாயுள்ளது.  

கீழே நிரூபித்த அதிசயங்கள் தவிர மற்றோரதிசயமுமுண்டு வேதத்திற்கு. அதாவது இவ்வளவென்று எல்லை காண வொண்ணாதபடி அளவற்றிருக்கை. இவ்விஷயம் வேதத்திலேயே -- "अनन्ता वै वेदाः" (அனந்தா வை  வேதா:) -- என்று கூறப்பட்டுள்ளது. ஆக, வேதம் அபௌருஷேயமாய் நித்யமாய் நிர்தொஷமாய் அனந்தமாயிருந்து கொண்டு பரம ப்ரமணமானதென்று வேதத்தின் பெருமை விவரிக்கப்பட்டதாயிர்று.

Source:

அறுபத்து மூன்று உபன்யாசமாலை - (28), 1954, pp. 61-62.

From my Collections.

வேதத்தின் நிர்தோஷத்வம்

ஸ்ரீ பிரதிவாதி பயங்கரம் அண்ணங்கராசார்யர்   

Śrī. Prativādi Bhayaṅkaram Annangarachariar

வேதமென்பது சப்தராசி (शब्दराशि:) என்று முன்பு கூறினோம். சப்தத்திற்கு தோஷமாவது என்னவென்று விமர்சிக்க வேணும். பிசகான பொருளைத் தெரிவிப்பதே சப்தத்திற்கு தோஷமாம்; தனிப்பட்டவொரு பதம் பிசகான பொருளைத் தெரிவிக்க மாட்டாது. மண், மணல், வீடு, காடு, பானை, துணி....என்று தனித் தனியே சொல்லப்படும் சொற்களானவை பிசகான பொருளைத் தெரிவிக்க பிரஸக்தியில்லை என்பதை யாவருமறியலாம். பல பதங்கள் சேர்ந்த வாக்கியம் தப்பான பொருளை தெரிவிக்கும். "இது வெள்ளி" என்ற இரண்டு சொற்கள் தனித் தனி இருக்குமானால் எவ்விதமான தப்புப் பொருளையும் தெரிவிக்கமாட்டாது. ஆனால் இவ்விரண்டு சொற்களையும் ஒன்று சேர்த்து ஈயத்தை சுட்டிக் காட்டி இது வெள்ளி என்று பிரயோகிக்கப்பட்டால், வெள்ளியல்லாததை வெள்ளி என்று போதிப்பதால் இவ்வாக்கியம் தோஷமுடையதென்று கொள்ளப்படும். இவ்வாக்கியம் இப்படி தப்பான பொருளை போதிக்கக் காரணமென்ன? இரண்டு சொற்களுள்ள இவ்வக்யத்தில் என்ன தோஷமிருக்கிறது?

இச்சொற்கள் தனித்தனியே பிரயோகிக்கப்பட்டபோது எப்படியிருந்தனவோ அப்படியே தானே கூட்டிச்சொன்ன போதுமிருக்கின்றன; சொல்லில் எவ்விதமான தோஷமும் காண முடியாது. ஆனா பின்பு இவ்வாக்கியம் தப்பான பொருளைப் போதிப்பதேன்? எனில்; இதை பிரயோகித்த புருஷன் இச்சொற்றொடரைச் சரியாக உபயோகியாமல் தப்பாக உபயோகித்ததே இது தப்பான பொருளைக் காட்டுவதற்கு காரணமாயிருக்கின்றது. 

மனிதர்களுக்கு இயற்கையாகவே சில தொஷங்களுண்டு; அவை, ப்ரமம், பிரமாதம், விப்ரலிப்ஸை, முதலியனவாம். 

பிரமமாவது ஒன்றை வேறொன்றாக எண்ணுவது. இது இருவகைப்படும் -- விபரீத ஜ்ஞானமென்றும் அன்யதா-ஜ்ஞானமென்றும். 

ஒரு வஸ்துவை வேறொரு வஸ்துவாக தெரிந்துகொள்வது விபரீதஜ்ஞானம்; ஈயத்தை வெள்ளியாகத் தெரிந்து கொள்வது, கயிற்றை பாம்பாக தெரிந்து கொள்வது, இவை போல்வன விபரீதஜ்ஞானமாம். 

ஒரு வஸ்துவை உள்ளபடி அந்த வஸ்துவாகவே தெரிந்து கொண்டிருக்கச்செய்தேயும் அதிலுள்ள தன்மையை வேறாகத் தெரிந்து கொள்வது அன்யதாஜ்ஞானமெனப்படும். வெண்ணிறமுள்ள சங்கை மஞ்சள் நிறமாக காண்பது அது. இவ்விரண்டு வகையான ப்ரமமும் மனுஷ்யனுடைய தோஷமாகும். மனுஷ்யன் வஸ்துவை உள்ளபடி அறிந்து கொள்ளாமற் போகையே பிரமிக்கையாம். 

இனி பிரமாதமாவது பிசகிப்போதல். பதரிகாச்ரமம் என்று சொல்ல மனதில் நினைத்திருந்து ப்ருந்தாவனம் என்று சொல்லுதல் போன்றவை இதற்கு உதாரணமாம். இதுவும் மனிதர்களுக்குள்ள தோஷமாகும். 

இனி விப்ரலிப்ஸையாவது பிறரை வஞ்சிக்கவேணுமென்கிற விருப்பம். தனக்கு யதார்த்தமான ஜ்ஞானமிருக்கச் செய்தேயும் பிறரை ஏமாற்ற வேணுமென்கிற எண்ணங்கொண்டு கயிற்றை காட்டி பாம்பென்பது, பித்தளையைக் காட்டிப் பொன் என்பது முதலான வ்யவஹாரங்களானவை விப்ரலிப்ஸை என்னும் குற்றத் தினாலாமவை. 

மனிதனிடத்துள்ள இத்தகைய தொஷங்களானவை அவனால் பிரயோகிக்கப் படுகிற சொற்றொடர்களைக் குற்றமுடையனவாகச் செய்கின்றன. ஆக மனிதனுடைய தொஷங்களே சப்தம் அப்ரமாணமாவதற்குக் காரணமென்றும், சப்தத்தில் இயற்கையாக தோஷமில்லை என்றும் நிரூபித்தோமானோம். 

இங்ஙனம் புருஷனுடைய தோஷங்களால் அப்ரமாணமாகும் சப்தங்கள் எவை என்றால், அந்தப் புருஷன் ஒரு அர்த்தத்தைக் காட்டுவதற்காகப் பல சொற்களை வேண்டியபடி சேர்த்து வாக்கியமாக பிரயோகிக்கும் சப்தங்களேயாம். வேதமென்கிற சப்தராசியானது எந்த புருஷனாலும் தன்னிஷ்டப்படி முன் பின்னாகப் பிணைக்கப் பட்டவையல்லவென்றும் நித்யமென்றும் முன்னே சொன்னோமாதலால் புருஷனுடைய தோஷங்களால் துஷ்டமாகக் கூடிய நிலைமை வேதங்களுக்கு இல்லையென விளங்கிற்று. ஆகையால் வேதம் நிர்தோஷமென்ன தட்டில்லை. ஈச்வரன் வேதகர்த்தவல்லவா? என்று சிலர் கேட்கிற கேள்விக்கும் ஸமாதான முரைப்போமினி.

Source:

அறுபத்து மூன்று உபன்யாசமாலை - (27), 1954, pp. 60-61.

From my Collections.